Het Geheime Landgoed (1)

Op de 12e augustus van het jaar 1969, om 12 uur des middags, in de felle hitte van het open veld, sloot ik met mevrouw Germaine Ch. te V. [Vesc], Quartier de la Peine, op ongeveer vijfhonderd meter van haar hoeve Auvergne, de koop waarbij ik een veertienduizend negenhonderd en tachtig vierkante meter omvattend stuk land in eigendom verwierf, bestaande uit een 742 meter boven de zeespiegel gelegen bergplateau - waarop de funderingen van een ongeveer een eeuw tevoren verlaten huis - en een met woud bedekte berghelling, het geheel, wigvormig, zich uitstrekkend tussen een weg en een rivierbedding.

Zodra de koop gesloten was, omhelsde ik Germaine, beheerste mijn tranen, en zette het, ondanks de broeiende warmte, op een lopen. Op ruim een kilometer afstand wachtte Teigetje op mij in de villa van de Nederlandse uitgever Van O. [Van Oorschot], die ons indertijd aan Germaine had voorgesteld en terzake de koop bemiddeling had verleend. Van O. zelf was nu in het vaderland, maar wij hadden zijn huis tot onze beschikking gekregen, waarin wij een Duitse jongen van Poolse en een Zwitserse jongen van Italiaanse afkomst, Peter Z. en Giovanni L. te logeren hadden. (Met hun beider namen doen de eenzaamheid en de Dood hun intrede in deze geschiedenis.)

Ik rende voort tot aan de driesprong waar de thans droge rivierbedding de weg kruiste, sloeg daar het pad in door het beukenbos, dat mij enige koelte gaf, kwam het bos aan de andere kant al rennend weer uit, draafde langs de boerderij van Germaine haar neef Roger Ch., ontwaarde hemzelf een eind verderop, rechts van de weg in de verte, op zijn lavendelveld, in gezelschap van zijn veertienjarige zoon Jean-Louis wiens gebruinde, slanke jongenslichaam in zijn gewoonlijk te wijde maar meestal gescheurde en openstaande kleren bij elk bezoek en iedere ontmoeting mijn mateloze begeerte hadden opgewekt, wuifde hen beiden toe maar bleef voorthollen, passeerde het transformatorhuisje en de grote stalen lichtmast waaruit twee jaren tevoren de monteur van het departementale elektriciteitsbedrijf stervend ter aarde was gestort, rende langs de grote, sedert dertien jaren verlaten hoeve waarin de laatste bewoner, de alleenstaande 47-jarige Jean O. zichzelf per ongeluk of met opzet had gedood door zich met zijn jachtgeweer door het hoofd te schieten en kwam, ademloos, voor Van O. zijn huis aan, waar Teigetje, Peter Z. en Giovanni L. gedrieën voor een toeristies bezoek aan Vaisson la Romaine rondom Peter zijn automobiel tot spoedig vertrek gereed stonden.

Met de weinige adem die ik kon vergaren, deelde ik de hoofdzaak mede: 'Gekocht. Koop gesloten. Germaine omhelsd. Het is voor elkaar.'
Ik ging op een steen zitten, eiste iets te drinken, en begon te vertellen. Bij mijn vertoog, dat ik bij gedeelten telkens ten behoeve van onze gasten in het Duits samenvatte, keek ik bijna onafgebroken naar Giovanni en gevoelde ik, ondanks de afstotende lentemode van zijn gebloemde kunstzijden jasje en zijn blauwwollen, ietwat kinderachtige korte broek, een even hevige lichamelijke tederheid jegens hem als twee dagen tevoren, toen ik hem, bij hun beider aankomst, voor het eerst had gezien.

Ik zou niet mee gaan op de toeristiese tocht: ik gevoelde mij 'te moe, te oud en te ziek van ziel'. Ik zou alleen achterblijven om mij in de nabijheid van de villa te vertreden, om na te denken en, misschien, om te proberen iets te schrijven.

Toen ze gedrieën vertrokken waren en het geluid van de automobiel achter de eerste berghelling was weggestorven, ging ik aan het bureau in de grote huiskamer zitten en probeerde iets op papier te zetten. Ik aarzelde tussen een brief aan Van O., aan notaris B. te D. [Dieulefit], aan de Zusjes M. te G., en een eerste zin, een eerste alinea, een kwart pagina van het begin van mijn nieuwe boek.